Wat kan een onbekende mij leren over mijn familie?
Wauw. Eerlijk gezegd ging ik er nieuwsgierig en tegelijkertijd een beetje sceptisch naartoe, een opstelling bij Jeroen Saris in Leerdam. Ik zag legopoppetjes en mijn eerste gedachte was: “Je lijkt me een aardige vent, maar wat kun jij me nu met legopoppetjes leren over mijn familie met wat ik niet al weet (je kent ze niet eens!)”… Tijdens ons gesprek gebeurde iets wat ik nog nooit had meegemaakt, iedere keer als ik een ‘knoop’ in mijn buik kreeg, zag ik de tranen over zijn wangen biggelen. Dank Jeroen, dat je me hebt laten zien dat tranen laten gaan oké is en dat dit er mag zijn.
Op enig moment had hij twee placemats neergelegd, waarvan er één de energie symboliseerde van mijn moeder en mijn oma. Hij vroeg zijn vrouw om even mee te doen. Zij kwam binnen (had niks meegekregen van onze gesprekken daarvoor) en mocht op de placemat in die energie staan. Ze begon meteen te huilen en zei dat ze het strijden nodig had omdat ze anders in 1000 stukjes uit elkaar zou vallen. Toen brak ik, want dit is inderdaad hoe mijn oma geleefd heeft en mijn moeder nog steeds leeft… Voor het eerst had ik een helder inzicht dat ik steeds de dingen makkelijker wilde maken voor mijn moeder of ervoor probeerde te zorgen dat ze ‘minder werk’ had. Dit was wel met goede intenties, maar daarmee was ik haar zeker niet aan het helpen, in tegendeel. Haar overlevingsmechanisme werd strijden/hard werken om te overleven toen haar moeder overleed op haar vijftiende. Ze bleef in armoede – in Servië – over met een vader die alcoholist was en een geestelijk beperkte broer. Bovendien bleek ik haar niet gerespecteerd te hebben in haar eigen keuzes; ze is een volwassen vrouw en kan prima voor zichzelf beslissen of ze meer of minder moet werken.
Deze ene sessie met legopoppetjes heeft mij niet alleen nieuwe inzichten gegeven over mijn familie, maar heeft mijn interactie en de band met mijn moeder verbeterd. Ik hou zielsveel van haar, kan haar beter in haar waarde laten en met het respect behandelen wat ze meer dan verdient. Verder heb ik een stukje strijd terug mogen geven in de familielijn, wat niet mijn strijd was. Ik ben dankbaar dat ik zonder deze strijd verder mag leven. Nog een openbaring is dat dit thema zich breder manifesteert in mijn leven in de interactie met anderen. Ik heb de neiging om mijn hulp al aan te bieden (of erger nog, al tot actie/oplossingen over te gaan) voordat de hulpvraag gesteld is. Een mooie vergelijking blijft die met de schilder: als je als schilder door een straat rijdt en een huis ziet waarvan je vindt dat de kozijnen hoognodig een likje verf kunnen gebruiken, stop je ook niet om alvast met schilderen te beginnen…
Mijn reikimaster noemt dit het ‘redderssyndroom’, ik heb de neiging om mensen te willen helpen/ redden terwijl ze misschien wel helemaal niet gered hoeven of willen worden. De lessen die ik hiervan meeneem is dat het niet aan mij is te denken voor een ander, dat iedereen recht heeft op zijn of haar eigen keuzes en ik helemaal niemand kan of moet willen redden… Dit klinkt heel mooi en makkelijker dan het voor mij in de praktijk is. Ik voel deze neiging nog regelmatig. Het goede nieuws is dat ik me er sneller bewust van ben en andere keuzes maak.
Dus deze opstelling was voor mij meer dan het proberen waard! Het heeft me een prachtig inzicht gegeven. Zou je dit zelf ook willen ondergaan? Dan kan ik Jeroen Saris van harte aanraden, voor meer informatie zie www.energetisch.info.
Tanja Noteborn – Innergy
